Over stilte, spanning en de manieren waarop verlies zich laat voelen
Rouw zonder woorden. Rouw zonder tranen. Ook dat is rouw.
Soms voel je dat er iets veranderd is, diep vanbinnen. Maar je huilt niet. Je praat er niet over. Misschien weet je zelfs niet of je wel “aan het rouwen” bent.
Veel mensen herkennen zich niet in het klassieke beeld van rouw: huilen, delen, praten. Ze voelen het gemis wel – maar het toont zich anders. In hun lichaam. In gedrag. In het zwijgen.
Ook dat is rouw. Alleen in een andere vorm.
Rouw hoeft niet op een bepaalde manier te lijken
Er is geen juiste vorm van rouwen. En geen checklist om te bepalen of je het “goed” doet.
Toch merken veel mensen dat ze zich moeilijk herkennen in wat vaak als rouw wordt omschreven. Ze voelen zich misschien verdoofd. Of gespannen. Of ze trekken zich terug. Gaan door. Zwijgen.
Dat maakt hen niet afstandelijk. Vaak is het een manier om staande te blijven.
En deze vorm van omgaan met verlies is net zo waardevol als emotioneel delen.
Deze vorm van omgaan met verlies wordt in de literatuur soms “instrumentele rouw” genoemd: actiegericht, ingetogen, functioneel.
Rouwen als mens mag op vele manieren. Het verwerken van rouw gebeurt niet altijd via woorden, maar soms via lichaam en gedrag.
Wat zich vanbinnen afspeelt
Soms weet je niet wat je voelt – maar je lichaam voelt het wel.
Rouw uit zich niet altijd emotioneel. Soms zit ze diep in je lijf.
Verlies raakt je, ook als je het niet benoemt. Sommige signalen kunnen zijn:
- Fysieke spanning (nek, schouders, maagstreek)
- Onrust of snel geprikkeld zijn
- Vermoeidheid die moeilijk te verklaren is
- Moeite met slapen of ontspannen
- Het gevoel hebben dat je nergens echt rust vindt
- Woede of irritatie zonder duidelijke aanleiding
Soms merk je het pas later. Wanneer de druk afneemt. Of als anderen denken dat het alweer gaat.
Rouw uit zich soms lichamelijk of gedragsmatig, eerder dan emotioneel. Dat maakt het niet minder echt. Alleen anders zichtbaar.
Waarom praten niet altijd helpt
Veel mensen zijn opgegroeid met het idee dat je je sterk moet houden. Niet te veel tonen. Zelf oplossen.
Dat betekent niet dat je niets voelt. Maar wel dat woorden soms tekortschieten. Of onwennig zijn. En soms wíl je er gewoon niet over praten. Ook dat is oké.
Je hoeft niets op te rakelen wat niet aan de oppervlakte wil komen. Maar je mag ook ruimte geven aan wat zich toont – op jouw manier.
Wat dan wel?
- Beweging: wandelen, sporten, iets fysieks doen
- Schrijven of reflectie op papier
- Even alleen zijn zonder druk
- Wandeling of gesprek waarin niets moet
- Lichaamswerk, creatieve vormen of symbolische rituelen (in overleg)
Bij JouwPad hoeft praten niet het vertrekpunt te zijn.
Soms helpt wandelen, een rustige setting of een gesprek waarin niets moet. Je mag rouw tonen zoals jij ‘m voelt – in stilte, in rust of in woorden die langzaam komen.
Sommige mensen vinden ook steun in lichaamswerk, creatieve vormen of symbolische rituelen. Die bied ik zelf niet aan, maar ik denk graag met je mee over wat bij jou past.
Voor wie is deze tekst?
Voor wie zich herkent in de stilte. In het doorgaan. In het niet-weten.
Voor wie voelt dat er iets veranderd is, maar dat nog niet kan verwoorden.
Voor wie niet houdt van grote woorden, maar wel van echtheid.
Of je nu man bent, jong, oud of gewoon even zoekend: als dit iets in je raakt, dan is het misschien van jou.
Wat je voelt, wordt ook mee gevormd door je opvoeding, je omgeving, je cultuur. En dat mag.
Jij mag rouwen zoals jij bent
Je hoeft niets te forceren.
Maar je mag ook ruimte geven aan wat zich aandient. Op jouw manier. Zonder oordeel. Zonder druk.
Misschien hoeft er niet veel te gebeuren.
Misschien is het genoeg dat jij weet:
ik mag rouwen zoals ik ben.
En als je wil, kan je de vraag stellen:
Wat betekent rouw voor mij?