Voor wie twijfelt, zoekt of voelt zonder woorden
Soms verandert er iets.
Niet altijd iets groots of zichtbaars.
Misschien is er geen overlijden.
Maar je voelt het toch: er is iets verschoven. In jou. In je leven.
Je herkent jezelf niet helemaal meer.
Of je voelt je leeg, vermoeid, gejaagd — zonder duidelijke aanleiding.
En je vraagt je af: Is dit rouw?
Of is het iets anders dat ruimte nodig heeft?
Rouw – en wat het (niet) is
Rouw ontstaat wanneer iets betekenisvol wegvalt of verandert,
vooral wanneer het raakt aan je identiteit, verbondenheid of toekomstbeeld.
Dat kan gaan over het verlies van een dierbare,
maar ook over een relatie die stopt, je gezondheid die verandert, of het wegvallen van werk.
Rouw is geen modewoord.
Niet elke moeilijke periode is rouw.
Soms is het stress, burn-out, existentiële twijfel, of een vorm van levend verlies —
een verlies zonder zichtbaar afscheid, maar met impact.
Wat het ook is:
als het je raakt, verdient het zorg en aandacht.
Hoe herken je rouw – of iets dat aandacht vraagt?
- Je voelt je moe, prikkelbaar of snel overprikkeld
- Je ervaart een vage leegte of zinloosheid
- Je trekt je terug, of vlucht in bezigheid
- Je functioneert, maar voelt tegelijk: er klopt iets niet meer
- Je stelt je de vraag: Ben ik iets kwijt – zonder dat ik afscheid nam?
Niet iedereen ervaart dit op dezelfde manier.
Bij de één zijn de signalen fysiek, bij de ander mentaal.
Bij sommigen komt het als verdriet, bij anderen als een doffe stilte.
Je hoeft geen label te hebben
Je hoeft niet precies te weten wat het is.
Je hoeft het niet te vergelijken met wat anderen meemaken.
En je hoeft jezelf niet te overtuigen dat het “ernstig genoeg” is.
Wat jij voelt, telt.
Dat alleen al kan genoeg zijn om ermee aan de slag te gaan.
Op jouw tempo. In jouw woorden. Of in stilte.
Waarom deze vraag stellen helpt
Of het nu rouw is, of iets anders:
het mag ruimte krijgen als het je verwart, uit evenwicht brengt of schuurt.
Soms is het een overgangsperiode in je leven.
Soms is het een gevoel van jezelf kwijt zijn.
Soms is het gewoon: ik weet het niet, maar het voelt anders.
Eén gesprek kan al iets verhelderen.
Of een reflectietool, een verhaal dat herkenning oproept,
of gewoon de geruststelling dat je niet de enige bent.
Je hoeft niets te beslissen. Je mag verkennen.
Tot slot
Misschien is het rouw.
Misschien niet.
Maar als iets in jou wringt, stilvalt of blijft hangen,
dan mag dat erkend worden.
Zonder haast. Zonder naam.
Op jouw manier.
Ook jij verdient die ruimte.