Na het verlies van mijn partner Inge voelde ik een sterke drang om naar Gran Canaria te gaan, een plek die voor ons beiden zoveel betekende. Het was geen vlucht, geen vakantie, maar een bewuste keuze. Ik wilde het verlies onder ogen zien op een plek waar haar herinneringen overal aanwezig waren. Het werd een reis vol emoties, maar ook een stap die ik moest zetten – hoe moeilijk dat ook was.
De reis en aankomst
De vlucht naar Gran Canaria was beladen met spanning en verdriet. Toen het vliegtuig landde en de contouren van het eiland zichtbaar werden, voelde ik hoe zwaar deze reis zou worden. Mijn verblijfplaats in Maspalomas, een rustige plek met een serene sfeer, bood ruimte om tot rust te komen. Maar hoe prachtig het eiland ook was, de leegte bleef voelbaar.
De warme zon en de unieke sfeer van Gran Canaria boden troost, alsof de wereld even op pauze stond. Maar iedere stap buiten mijn appartement bracht herinneringen terug. Inge leek overal te zijn, en tegelijkertijd nergens.
Herinneringen op elke straat
Tijdens mijn wandelingen ontdekte ik opnieuw plekken die voor ons zo vertrouwd waren. De herinneringen aan Inge kwamen doorheen de hele vakantie terug, zowel op momenten die ik verwachtte als op momenten die onverwacht waren. Het terras in San Agustín, waar ik met een leche y leche zat – een koffie met lagen gecondenseerde melk en espresso – bracht haar aanwezigheid terug in mijn gedachten.
Deze koffie, met zijn zoete en intense lagen, symboliseerde voor mij de gelaagdheid van rouw. Het geluk van onze herinneringen en het verdriet van haar afwezigheid waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. De warmte van de zon en de sfeer van deze plekken maakten de herinneringen soms zwaar, maar ik merkte dat het bewust opzoeken van deze confrontaties iets veranderde.
Naarmate de dagen verstreken, werden deze plekken minder beladen. Het opzoeken van de herinneringen gaf me de ruimte om af en toe gewoon te genieten van het moment en het aanwezig zijn op deze bijzondere plek. Het was een reis waarin ik leerde dat herinneringen een brug kunnen vormen tussen pijn en troost.
Nieuwe herinneringen en vertrouwde plekken
Naast het herbeleven van oude herinneringen besloot ik ook nieuwe stappen te zetten. Samen met vrienden bezocht ik plekken waar ik eerder met Inge was geweest, zoals Arucas, Teror en Puerto de las Nieves. Deze uitstappen brachten een unieke mix van emoties. Aan de ene kant waren er de herinneringen aan de momenten die ik met Inge had gedeeld. Aan de andere kant waren er de nieuwe herinneringen die ik samen met mijn vrienden opbouwde.
Puerto de las Nieves was bijzonder: we genoten van een heerlijke lunch aan de haven, waar we spraken over Inge, maar ook over andere onderwerpen. Deze momenten brachten een gevoel van verbinding en gaven me de kans om opnieuw te ervaren hoe waardevol gezelschap kan zijn.
Tijdens deze uitstappen ontdekte ik ook opnieuw het contrast tussen het dorre zuiden en het groene noorden van Gran Canaria, landschappen die ik eerder met Inge had verkend. Deze ontdekkingstocht voelde als een reflectie van mijn rouwproces: een balans tussen het rauwe verdriet en de schoonheid van nieuwe ervaringen.
De confrontatie: pijn en acceptatie
Op Gran Canaria werd het verlies van Inge tastbaar en definitief. De confrontatie met haar afwezigheid was intens, maar het was een noodzakelijke stap. Acceptatie kwam met pijn, maar ook met ruimte voor mijn emoties. Net als het contrast tussen het dorre zuiden en het groene noorden van Gran Canaria, ervaar ik verlies als tweezijdig: verdriet om wat er niet meer is, maar ook de warmte van herinneringen.
Er was een paradoxale vrijheid in het alleen handelen, maar ook onzekerheid. De eenzaamheid deed pijn, maar gaf me ook de kans om nieuwe verbindingen te ontdekken. Het verlies bracht mij op een pad van verdriet én groei.
Vertragen: ruimte voor reflectie
De reis bracht me ook iets onverwachts: vertraging. Thuis was ik altijd bezig, afgeleid door praktische zaken. Hier, in de rust van Gran Canaria, stond ik stil bij mijn emoties. Ik schreef, las en liet mezelf stil zijn.
Deze vertraging bleef ook na mijn terugkeer. Ik gaf mezelf de ruimte om te reflecteren: wat is belangrijk? Waar wil ik mijn energie aan besteden? Dit ritme hielp me niet alleen met praktische vragen, maar vooral met wat er binnenin mij speelde.
De vragen die blijven
De reis bracht acceptatie, maar ook nieuwe vragen:
- Wie ben ik nu zonder Inge?
- Hoe kan ik mijn leven opnieuw vormgeven?
- Wat geeft mij houvast in een veranderde wereld?
- Hoe kan ik haar herinneringen koesteren en tegelijkertijd vooruitgaan?
Het zijn vragen die je misschien herkent in je eigen rouwproces. Het omgaan met gedeelde plekken, het toelaten van nieuwe ervaringen zonder schuldgevoel, en het vinden van een balans tussen herinneringen en een nieuwe toekomst zijn uitdagingen die tijd vergen.
Herinneringen als houvast
De herinneringen aan Inge zijn een bron van kracht. Ze zijn pijnlijk, maar ook troostend. Door haar werk met de vzw Juf, waar ben je? voort te zetten, voel ik haar aanwezigheid in alles wat ik doe. Haar inspiratie blijft me begeleiden, zelfs nu ze fysiek niet meer hier is.
Een onzekere toekomst
Deze reis naar Gran Canaria markeerde het begin van mijn rouwproces. Het was een zware, maar noodzakelijke stap. Het verlies blijft, maar ik ontdek langzaam een nieuw pad. Een toekomst waarin Inge altijd een deel van mij zal zijn, maar waarin ook ruimte is voor nieuwe ervaringen en betekenis.
Conclusie: Rouw als een blijvende reis
Rouw is geen proces met een eindpunt. Het is een reis vol confrontaties, reflectie en momenten van groei. Gran Canaria liet me zien dat acceptatie slechts het begin is. Mijn verhaal is niet alleen om Inge te eren, maar ook om te laten zien dat het oké is om verdriet en geluk samen te ervaren en om de tijd te nemen die je nodig hebt.
