Rouw voelt vaak als chaos, een mengeling van verdriet en geluk, maar soms brengt het onverwachte momenten van helderheid. Na mijn reis naar Gran Canaria voelde het alsof ik in een andere wereld terechtkwam. De vertraging die het eiland me bracht, bleef. Maar waar ik daar kon vertragen in de warmte van de zon en de troost van herinneringen, voelde het thuis anders: een mix van chaos, verplichtingen en momenten van verbinding. De realiteit van het verlies was onmiskenbaar, maar wat volgde was een nieuwe fase in mijn rouwproces – eentje die niet minder zwaar was.
De herdenking voor Inge
Kort na mijn terugkeer stond ik voor een grote uitdaging: het organiseren van een herdenking voor Inge op de school waar ze werkte. Het voelde als een enorme verantwoordelijkheid. Er moesten zoveel zaken geregeld worden – van het huren van een geluidsinstallatie bij de stad tot het voorzien van drank en het uitwerken van het opzet van de herdenking.
Hoewel het overweldigend leek, kreeg ik alles op het juiste moment bij elkaar. Met hulp van vrienden, familie en de schoolgemeenschap ontstond een herdenking die precies was zoals ik hoopte. Het meest bijzonder was misschien wel dat ik zelf de herdenkingsdienst aan elkaar kon praten. Het voelde als een moment om uit de schaduw van Inge te treden, terwijl ik haar tegelijk eerde.
Wat me vooral bijbleef, was de kracht van verbinding en vriendschap. Mensen kwamen samen, boden hulp, en maakten het mogelijk om deze dag te laten slagen. Het waren deze verplichtingen die me in deze periode tot actie dwongen. En hoewel het zwaar was, gaven ze me ook richting en structuur in een tijd die anders chaotisch voelde.
Geluk en verdriet in eén moment
Thuis viel me op hoe geluk en verdriet voortdurend in elkaar overvloeiden. Een moment van vreugde om een mooie herinnering bracht onmiddellijk het verdriet van het verlies met zich mee. Het geluk van de herdenking – hoe alles op zijn plek viel en hoe verbonden ik me voelde – werd ook overschaduwd door het besef dat Inge er niet bij was.
Ik herinner me hoe ik na de herdenking even alleen zat en terugdacht aan de momenten die we samen deelden. Het gevoel dat ze nog zo dichtbij was, terwijl ik wist dat ze onbereikbaar bleef, was hartverscheurend. Maar tegelijkertijd voelde ik ook een vreemd soort dankbaarheid. Voor wat we hadden, en voor hoe ik dat kon blijven delen met anderen.
Een reis naar Amsterdam: Nieuwe verhalen, nieuwe verbindingen
Kort na de herdenking besloot ik naar Amsterdam te gaan om Joris, de broer van Inge, en zijn man Eelco te bezoeken. Het voelde als een belangrijke stap, niet alleen om contact te houden met haar familie, maar ook om de confrontatie aan te gaan met een plek die zo met haar verbonden was. Het huis waar we samen al vaak waren geweest, was nu anders. Voor het eerst was ik er alleen.
Bij haar broer voelde het alsof een stukje van haar nog in de kamer aanwezig was. Haar foto, met een brandende kaars ernaast, was meer dan een herinnering – het was een symbool van haar blijvende aanwezigheid. Samen herinneringen ophalen met iemand die haar zo goed kende, gaf me zowel kracht als verdriet. Samen praten over haar leven, haar dromen, en de leegte die ze achterlaat, gaf me kracht.
In Amsterdam ontmoette ik ook anderen: jonge mensen vol levensenergie, ouderen die hun eigen verhalen en verliezen deelden. De gesprekken waren divers – soms over het leven, soms over verlies, en soms gewoon over koetjes en kalfjes. Die ontmoetingen brachten me uit mijn vertraging en lieten me zien dat het goed is om verbinding te zoeken, om uit mijn eigen wereld te stappen en me open te stellen voor nieuwe perspectieven.
Vertragen en reflecteren
De vertraging die de reis naar Gran Canaria me bracht, was net zo belangrijk als de confrontatie. Maar de uitstap naar Amsterdam bracht een ander soort heling. Het liet me zien hoe waardevol het is om balans te vinden tussen vertragen en actie ondernemen, tussen alleen zijn en verbinding zoeken.
Thuis zette de vertraging zich voort. Taken stapelden zich op, maar ik leerde dat het oké is om de tijd te nemen en niet alles tegelijk op te lossen. Tegelijkertijd gaf de reis naar Amsterdam me de inspiratie om momenten van actie te omarmen, vooral wanneer ze voortkwamen uit verbinding met anderen.
De vertraging die ik voelde op Gran Canaria gaf me de ruimte om mijn gevoelens toe te laten, terwijl de actie in Amsterdam me liet zien hoe belangrijk verbinding is om verder te gaan. Die twee zijn geen tegenpolen; ze vullen elkaar aan. Het is door te vertragen dat ik de kracht vond om actie te ondernemen, en door actie te ondernemen dat ik opnieuw durfde te vertragen.
De vragen die blijven
Acceptatie blijft een thema. De acceptatie van mijn gevoelens – het verdriet, maar ook de twijfels en angsten – voelt als een strijd, maar een noodzakelijke. Ik herinner me een moment waarop ik me overweldigd voelde door twijfel aan mezelf, zittend aan mijn bureau thuis. In plaats van het weg te duwen, probeerde ik het toe te laten. Het was geen opluchting, maar het gaf me de ruimte om verder te denken. Wat kan ik hiermee? Hoe kan ik dit een plek geven in mijn leven?. Wie ben ik nu zonder Inge? Hoe ga ik mijn leven opnieuw vormgeven? Hoe verbind ik me met anderen? Wat is mijn reden om verder te gaan?
Misschien herken je deze vragen ook in je eigen situatie:
- Wie ben ik nu?
- Hoe ga ik mijn leven opnieuw vormgeven?
- Hoe verbind ik me met anderen?
- Wat is mijn reden om verder te gaan?
Reflectie: Het bestaan als een fragiel punt in een oneindig geheel
Tijdens mijn reis naar Gran Canaria, en later in Amsterdam, voelde ik hoe klein mijn bestaan is in vergelijking met het grote geheel. Het is een gedachte die me nooit helemaal heeft losgelaten: hoe vullen we ons bestaan in als een minuscuul puntje in een veel groter, ongrijpbaar geheel?
Die reflectie werd scherper door de confrontatie met verlies. Want als Inge er niet meer is, wat blijft er dan over? Hoe leef je verder zonder de persoon die je eigen puntje in dat grote geheel een plek gaf? Het dwingt je om opnieuw na te denken over wie je bent, wat je waarde geeft, en hoe je jouw bestaan kunt invullen zonder haar.
Rouwen is niet alleen het proces van afscheid nemen, maar ook een reis naar zelfherontdekking. Het vraagt om moed om verdriet te omarmen, momenten van geluk toe te laten, en te leven met de paradox van een gemis dat nooit volledig zal verdwijnen.
