Rouw is een proces dat geen vaste regels kent. Het volgt geen rechte lijn en vraagt ons vaak om onze eigen pijnlijke waarheden te ontdekken. Als ik terugkijk op de verliezen in mijn leven, merk ik hoe mijn kijk op rouw is veranderd. Waar ik bij het overlijden van Tracey vooral sterk wilde zijn, heeft het verlies van Inge me geleerd om bewuster met mijn gevoelens om te gaan, te reflecteren en betekenis te vinden.
Dit is mijn verhaal. Misschien herken je iets van jouw eigen pad hierin, of biedt het je inzichten voor jouw eigen weg.
Twee verlieservaringen, twee benaderingen
Toen Tracey overleed, stortte mijn wereld in. Het verlies bracht een diep verdriet, maar ik richtte mijn focus op overleven. Mijn aandacht ging naar mijn kinderen, het huishouden, het dagelijkse leven. Het voelde alsof ik geen andere keuze had; sterk zijn leek noodzakelijk. De vragen die nu zo prominent aanwezig zijn – Wie ben ik zonder haar? Hoe wil ik verder? – waren er toen ook, maar ik durfde ze niet te stellen. Mijn emoties bleven op afstand. Sterk zijn betekende doorgaan, niet voelen.
Bij Inge’s overlijden voelde het anders. De pijn en het verdriet waren net zo intens, maar dit keer besloot ik de emoties niet weg te stoppen. Ik gaf mezelf de ruimte om stil te staan bij wat rouw met me deed. Het was geen gemakkelijke keuze. De chaos van emoties overspoelde me vaak, en toch merkte ik dat juist door die chaos heen een diepere verbinding ontstond – met mezelf, met anderen, en met wat dit verlies voor mij betekent.
Nu, meer dan twintig jaar later, besef ik dat veel van de gevoelens die ik nu zo bewust probeer te begrijpen, ook aanwezig waren na de dood van Tracey. Verdriet, onrust, de chaos – het was er toen ook, maar ik gaf het geen ruimte. Toch kijk ik zonder oordeel terug. Het was geen kwestie van goed of fout. Het was simpelweg hoe ik toen handelde. Op een bepaalde manier hielp het me het leven aan te pakken, al leefde ik misschien niet volledig vanuit wie ik was of wat ik wilde.
Dit inzicht brengt mildheid. Waar ik vroeger emoties vermeed, probeer ik ze nu te omarmen, hoe ongemakkelijk ze soms ook zijn. Rouw heeft me geleerd dat er geen juiste manier is om ermee om te gaan – alleen manieren die op dat moment voor ons werken.
Van veerkracht als schild naar veerkracht als spiegel
Rouw heeft me laten zien dat veerkracht meer is dan doorgaan. Na Tracey’s overlijden gebruikte ik veerkracht als een schild. Ik zette me schrap tegen de pijn en probeerde alles onder controle te houden. Dat voelde destijds als de enige manier om te overleven. Maar met de tijd heb ik geleerd dat veerkracht ook betekent dat je jezelf toestaat om kwetsbaar te zijn.
Kwetsbaarheid toelaten heeft me geholpen om rouw niet alleen als een verlies te zien, maar ook als een proces van groei en herontdekking. Het voelde alsof ik in de spiegel moest kijken, die me confronteerde met de essentie van wie ik ben en hoe ik in het leven wil staan. Die spiegel vroeg me niet alleen te zien wat ik verloren had, maar ook wat ik nog in me heb.
Mijn rugzak – gevuld met herinneringen, ervaringen en pijn – is niet langer alleen een last. Het is een bron van betekenis geworden. Wat ik vroeger zag als ballast, helpt me nu om te ontdekken wie ik ben en wat ik nodig heb. Bijvoorbeeld: tijd nemen om emoties te doorvoelen, een wandeling maken om mijn gedachten te ordenen, of een gesprek aangaan over wat mij raakt. Betekenis komt voort uit het erkennen van alles wat die rugzak bevat: het verdriet, de liefde, en de lessen die ik onderweg heb geleerd.
Veerkracht gaat nu niet meer alleen over doorgaan, maar ook over stilstaan. Het vraagt me om bewust keuzes te maken over hoe ik mijn leven verder wil vormgeven.
Zelfcompassie als basis voor groei
Een belangrijk onderdeel van mijn reis is zelfcompassie. In het begin voelde het alsof ik altijd de sterke moest zijn, zowel voor mezelf als voor anderen. Maar met de tijd heb ik geleerd dat mildheid voor mezelf essentieel is. Zelfcompassie betekent dat ik mezelf toestemming geef om mijn eigen tempo te volgen, dat ik fouten mag maken en dat ik ruimte mag maken voor emoties zonder oordeel.
In plaats van pijn te vermijden, kies ik nu bewust voor reflectie. Dit betekent dat ik niet alleen kijk naar wat ik verloren heb, maar ook naar wat ik kan leren van deze ervaringen. Een eenvoudig moment van zelfcompassie is bijvoorbeeld stil worden, ademen en mezelf toestaan verdriet te voelen zonder het te veroordelen.
Rouw als uitnodiging tot verbinding
Wat ik vooral heb geleerd, is dat rouw een uitnodiging is om verbinding te zoeken. Niet alleen met anderen, maar ook met mezelf. Na Tracey probeerde ik de leegte op te vullen met nieuwe contacten, zonder echt stil te staan bij wat ik nodig had. Na Inge probeer ik die leegte te erkennen. Elk contact is uniek, en geen enkele verbinding kan een ander vervangen. Dat besef helpt me om de pijn van het verlies te dragen, maar ook om open te staan voor nieuwe verbindingen.
Rouw heeft me laten zien dat kwetsbaarheid een kracht is. Het heeft mijn relaties verdiept en me geholpen om eerlijker te zijn over wat ik voel. Het heeft me laten zien dat sterk zijn niet betekent dat ik alles alleen moet doen.
Rouw: chaos en betekenis
Rouw is chaotisch. Het brengt vragen, twijfels en emoties die niet altijd logisch zijn. Maar juist in die chaos heb ik geleerd dat betekenis vinden een keuze is. Het betekent niet dat de pijn minder wordt, maar dat ik manieren zoek om ermee om te gaan en mezelf opnieuw vorm te geven. Rouw heeft me geleerd dat ik niet dezelfde persoon hoef te blijven als voor het verlies – dat ik mezelf mag herontdekken.
Een uitnodiging tot reflectie
Mijn verhaal is een persoonlijke ervaring, maar ik geloof dat er universele lessen in schuilen. Rouw is voor iedereen anders, maar thema’s zoals veerkracht, zelfcompassie en betekenis kunnen ons allemaal helpen om onze eigen weg te vinden. Misschien herken je iets in mijn verhaal, of misschien brengt het je op nieuwe inzichten.
Herken je jezelf hierin? Of loop je zelf tegen vergelijkbare gevoelens aan? Deel je verhaal, of neem contact op als je behoefte hebt aan een klankbord. Samen kunnen we zoeken naar wat voor jou goed voelt.
