Rouw is persoonlijk. En toch ervaren veel mensen dat hun manier van rouwen gekleurd wordt door hun omgeving. Door wat familie, cultuur, religie of gemeenschap
Verlies raakt ons allemaal. Soms zachtjes, soms als een storm. En vaak zoeken we houvast – iets dat ons verbindt met wie of wat we
Rouw raakt ons tot in onze kern – en dus ook in hoe we ons verbinden met anderen. Soms brengt het mensen dichter bij elkaar,
Veerkracht leer je niet uit boeken. Je ontdekt het wanneer het leven je uitdaagt. Voor mij was het geen rechte weg, maar een zoektocht vol
Rouw volgt geen rechte lijn. Ze kent geen handleiding. Ze vraagt je om stil te staan bij wat je verliest, maar ook bij wie je
Rouw raakt aan alles. Aan je lichaam, je hoofd, je hart. En precies daarom voelt zelfzorg in zo’n periode vaak als iets dat te groot,
Na het verlies van mijn partner Inge voelde ik een diepe drang om naar Gran Canaria te gaan. Niet als ontsnapping, maar als bewuste stap.
Over rouw, richting en kleine stappen naar jezelf Soms voelt het alsof de grond onder je wegvalt. Wat ooit vanzelfsprekend was – je ritme, dromen,
